صـــداے قــلبــم مـے پــیچـــد در اتـــاق ،

هــیــچ ڪــس بــاور نــخــواهـــد ڪـــرد 

رگــــ هــاے مـــن بــه جـــاے نــبــض 

بــغـض دارنـد . . 

رگــــم را بــزنــم اشــڪـــ مــــے آیــد ! 

ڪــــجـــاے دلــــم دســت گـــذاشـتـے . . .

ڪـــه هــر چــه آه مــے ڪـشــم ، شـڪــل انـگـشـتـان تـــو مــے شـــود !

√  بـــوے گنــב خیـانـتْ تمـــام شـہـــر را گـرفتـﮧ!

مــرב هـاے ” چشــم چـراטּ ” ،

زنـہــاے ” خـائـטּ ” ،

پـωــر هـاے ” شـهـوت راטּ ” ،

בختـــر هـاے ” پـول پـرωـتْ ” …

پـسْ چـﮧ شـُـב آבمـیـّ!ـتْ !؟

چیــבטּ یـڪ ωــیــبــ و ایـטּ همـﮧ تقــــاص…!

כرכ هــا تمـــام نشـכه…

اعـصــابــم כیگــر ڪـار نـمــے ڪنــכ (!)

و ایـטּ ابــﭡــכاے ” مُــرכטּ ” اωـت…!

√  مــےכانـــم روزے تـــو مـرا כر آغــوش خـواهــے گـرفـﭞْ…

پـشـیمــــاטּ و بـا چشمــانــے پُــر از اشـڪ…

خــوכم را ڪـﮧ نــﮧ (!)

عـڪـωـــم را…!

عـڪـωـــے ڪـﮧ ڪنــارش نـوشــﭡــﮧ اسـﭞْ:

” یـڪ هفــﭡـــﮧ گـذشـﭞْ… “

√ ایـטּ روز هـــا

بیـشـتــــر از هــر زمــانــے،

כوωــﭞْ כارم خــوכم بـاشـــــم(!)

כیـگــر نـﮧ حـرصِ بـכωــﭞْ آورכטּ را כارم،

و نـﮧ هــراسِ از כωــﭞْ כاכטּ را…

هــر ڪـس مــرا مـــے خـواهـכ،بـﮧ خـاطــر خـوכم بخـواهــכ…

כلـــم هــواے خـوכم را ڪـرכه اωــﭞْ…!

همیــטּ …

تنهايے ،

تاواטּ همـﮧ نـﮧ هآيے است کـﮧ نگفتمـ تا בل کسے نشکنـב !

همـﮧ محبتهايے کـﮧ زياבے هـבر בاבم تا בلے رآ بـﮧ בست آورم !

همـﮧ בوستت בارم هاے آبکے کـﮧ جـבے گرفتم ...!!

همـﮧ ساבگے کـﮧ בر اين בنياے هزار چهره خرج کرבم !

تنهايـے ...

تاواטּ همـﮧ خوش بينے هایے است کـﮧ بـﮧ בنيا و آבمهاے اين روزها בاشتم !

بـِــﮧ سَـلـامـَتـﮯِ اونـایـﮯ ڪـﮧ مُـخـاطـَبِ خـاصـِشـون خـُداسـت

بـِــﮧ سـَلـامـَتـﮯِِ اونـایﮯِ ڪـﮧ شـَبـا بـِــﮧ خـُـدا شـَب بـِخـیـر مـیـگـَن

سـَلـامـَتـﮯِِ اونـایـﮯِِ ڪـﮧ صُـبـح بـایـادِخـُدا ازخـواب بیــدارمـیـشـَن

سـَلـامـَتـﮯِِ اونـایـﮯِِ ڪـﮧ خـُدا هـَمـﮧ دارُ نـَدارِشــونـﮧ

بِـبـیـن مـَنـونـیـگـا ؟! آره ...

بـﮧ سـَلـامـَتـﮯِِ مَـن ، سـَلـامـَتـﮯِِِ تـــو ... ❤

براے دل خـــودم مے نویسم ...

براے دلتنگــے هایــم

براے دغدغــہ هاے خـــودم

براے شانہ اے کہ تکیہ گاهــم نیستــــ !

برای دلے کہ دلتنگم نیست ...

براے دستے کہ نوازشگــ ـــر زخـم هایم نیست ...

براے خودم مے نویســـم !

بمیـ ــرم براے خـ ـودم کہ اینقـــدر تنهاستـــ !.!.!.!

میگفـــــ ــــــتـــند:

سختـــــ ــــی ها نـمـــ ــــــک زندگـــــ ـــــی اســـــت

اماچــــــــــ ـــــــــراکســ ـــی نفهمــــــ ــــــید

نمـــــــ ـــــک برایـــــــــــ مــ ــن کــ ـــه خـــ ـــاطراتـــ ــم زخمــــــــــــ اسـ ـــت

شــــــــ ــــــــور نیســــ ـــــــت

مـــــــ ـــــزه درد مـــــــ ــــــیدهــــد ...

+ قَـــــــلبَــم را عَــــصـَـبــــ کِـــــشـــے کَـــــــرבه امــــ

دیــــگـــر نــــــﮧ از سَـ✖ـــرב ے نِــــگـــاهـــے مـــــیـــلرزَב

و نـــــــــﮧ از گــــ✖ــرمـــے آغُــــــوشے مــــیتَـــپَــב ...

دُنیآ پُر استـ اَز آدَمهآیی کِ نیستَند ..

 

آבمـ ــش ڪَـ ـرבم . . .

بــ ـاتَعــریــف هــ ـاَےمـَ ـטּ شَخصـ ــیت پیــבا ڪَـ ــرב

غـُ ـرورش را مَـבیـ ــوלּمـَ ـטּ اســت . . .

زیــ ـاב مَغـ ـرور شـُ ـב . . .

زیــ ـاב ازפֿـ ـوبـ ـے هـ ـاینـَـבاشـ ــتــﮧ اش بــَ ـرایــش گفـ ــتم

بـ ــاور ڪَـ ــرב ومــَ ـرا ڪُـ ـوچَڪ בیـ ـב و َ

رَفتـــ ـــ ــ ـ

ایـن بـی تــفـآوتـیهـآ...

    
ایــن بـی خــَـبــَـری هــآ...

گـــآهــی  دیــدآر از ســَـر اجـبـآر...

نــَـبـودَن هآ ... نـَـدیــدَن هــآ ....

یــَـعـنـی بــُـرو ...!

گـــآهــی چـِـقــَـدر خِــنـگ مـیـشــویـم ...!

از همه دنیا بریدمــــ

دیگه میرمـــ بر نگردمــــ

از کس و ناکس کشیدمــــ

باز به هیشکی بد نکردمــــ

شبــــ به شبــــ یادتـــــ میفتمـــــــ

پس همین شبهـــــا رو عــشـــقه

خـــدا هم مثل دل مــــن

این دل تنهــا رو عــشـــقه

حالا کـﮧ حرفو تا اینجا کشوندے

چرا پس مهلتــ دفاع نمیدے

تو کـﮧ رفتے ولے اے کــــاش بودے

یـﮧ بارҐ عاشقے رو مے چشیدے

چقدر گفتــҐ نرو دورت بگردҐ

بموלּ و مرهمے شو روے دردҐ

حالا کـﮧ غسل کامل کرده چشماҐ

منــҐ از با تو بودלּتوبـﮧ کــردҐ

یادتــ باشـﮧ کـﮧ بعد چند وقتـــ اگـﮧ تنها شے

حرفـــ قلبــــ مـלּیانـﮧ ، نمیخواҐ باشے

درد مــלּشدے ، بگو حالا ، با کے همدردے ؟!

خــدا لعنتتــ کنـﮧ وابستــҐکردے ...

نمیگҐ چی میگـלּ ، کے تو سرتـــ بود

یهو دستامو محکــҐ تر گرفتے

تو بودے همـﮧ ے دار و ندارҐ

چے شد هستیمو آخر سر گرفتے

توے قانوלּ احساســـҐ شدیدا

همیـלּ راهے کـﮧ تـــو میرے خلافـﮧ

حالا تنهـــا نشوלּ از مـــלּ همینـﮧ

دو سـﮧ تا آدرس و خطے کـﮧ offe

مطمئنـــҐ یـﮧ روز میفهمے با مـــלּ چـﮧ کردے

سر حرفتـــ باش عزیزҐ ، برنگردے

اگـﮧ برگردے میبینے

مـــלּ به گریـﮧ هاتــــ میخندҐ

در ایـــלּ خــونـﮧ که بازه

در قلبمو رو بـﮧ تـــو می بندҐ

بعد این همـﮧ زندگے باز تو باهاҐ سردے

خــدا لعنتتـــ کنـﮧ وابستــҐ کردے

خوشبختی همین در کنار هم بودن‌ هاست
همین دوست داشتن‌ هاست
درآغوش گرفتن ‌هاست
خوشبختی همین لحظه ‌های ماست،
همین ثانیه‌هایی‌ ست که در شتاب زندگی گمشان کرده‌ایم!!
ثانیه ها را دریابیم …

به چشمی اعتماد کن که به جای صورت به سیرت تو می نگرد
به دلی دل بسپار که جای خالی برایت داشته باشد
و دستی را بپذیر که باز شدن را بهتر از مشت شدن بلد است.

آدم هــا بـرای هــم سنگ تمــام مـی گذارنــد،
امــا نـه وقتــی کــه در میانشــان هســتی،
نــــــــه…
آنجــا کــه در میــان خـاک خوابیــدی،
“سنـــگِ تمــام” را می گذارنـد و مــی رونــد !!!
دست گلی را که می خواهی بعد از مرگ برایم بیاوری…

همین حالا تا زنده هستم به من هدیه کن!

امروز باورم شد
که تو خسته تر از آن بودی که بفهمی دوست داشتنم را…
از من گذشت…
اما…
هرجا هستی
“خسته نباشی”…

من پر از حرفهای نگفته ام
حرف هایی از جنس سکوت
حرفهایی برای هیچکس
به باد سپرده ام
حرفهای نگفته ام را…
حالا حتی باد هم بی تابی میکند نبودنت را
نمیبینی سرگردان کوه و بیابان شده؟

رفتی؟
به سلامت!
من خدا نیستم که بگویم:
“صد بار اگر توبه شکستی باز ای”!
آنکه رفت، به حرمت آنچه با خود برد، حق برگشت ندارد…
رفتنت مردانه نبود، لا اقل مرد باش و برنگرد…

دیر زمانی در او نگریستم
چندان که چون نظر از وی بازگرفتم
در پیرامون من
همه چیزی به هیات او در امده بود
آنگاه دانستم
که مرا دیگر از او
گریزی نیست…

اصلا به روی خودم هم نمی آورم
که نیستی
هر روز صبح
شماره ات را می‌ گیرم
زنی می‌ گوید: دستگاه مشترک…
حرفش را قطع می‌کنم!
صدایت چرا انقدر عوض شده عزیزم؟
خوبی؟ سرما که نخورده ای؟
می‌ دانی دلم چقدر برایت تنگ شده است؟
چند ثانیه ای سکوت می‌ کنم
من هم خوبم
مزاحمت نمی‌ شوم
اصلا به روی خودم هم نمی آورم
که نیستی…

ای کاش گفته بودی…

ای کاش گفته بودی که عاشق دیگری شده ای
من خودم عاشق بودم…

درکت می کردم…

خیلی حالش خراب بود
از زمین و زمان بریده بود
رفتم تو زندگیش
خیلی طول نکشید که حالش خوب شد
تشکر کرد و رفت…

هر کسی برای خودش خیابانی دارد…
کوچه ای…
کافی شاپی..
و شاید عطری…
که بعد از سالها… خاطراتش گلویش را چنگ میزند!

اینکه در آغوش توست
زمانی آرزویم بود
عزیزم بود
ولی حالا…
حرفی نیست…
فقط هوایش را داشته باش!
اما بازیچه اش نشو
مثل من…

من و تو خیلی کارها به دنیا بدهکاریم…

مثل… یک عکس دو نفره

چرخ زدن بی دلیل در خیابان

نوشیدن یک فنجان قهوه تلخ اما گرم در یک روز سرد زمستانی

ببین من و تو هنوز خیلی کار داریم…

من و تو حتی خاطره آشناییمان را هم به دنیا بدهکاریم.

گاهی باید رد شد
باید گذشت
گاهی باید در اوج نیاز، نخواست
گاهی باید کویر شد
با همه ی تشنگی
منت هیچ ابری را نکشید
گاهی برای بودن
باید محو شد
باید نیست شد
گاهی برای بودن باید نبود
گاهی باید سیگارت را برداری
و رهسپار کوچه هایی بشی که
خیلی وقته رهگذری ازش عبور نکرده
گاهی باید نباشی
تا لااقل یه جایی
توی گوشه کنار این شهر
دلی برات تنگ بشه…

آهای… با توام!
تا آخر عمرت مدیونی!
به کسی که باعث شدی بعد از تو دیگه عاشق هیچکس نشه!
میفهمی…؟

فراموشم نکن شاید سالها بعد، در گذرخیابانها از کنار هم، بگویی آن غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود…

دیروز اومده بود دیدنم با یه شاخه گل سرخ و لبخندی که همیشه آرزوشو داشتم
گریه کرد و گفت دلش برام تنگ شده ولی من فقط نگاش کردم… وقتی رفت…

سنگ قبرم از اشکاش خیس شده بود…

دوست، تقدیر گریزناپذیر ما نیست. برادر، خواهر، پسرخاله و دخترعمو نیست که آش کشک خاله باشد. دوستی، انتخاب است. انتخابی دو طرفه که حد و مرز و نوع آن به وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند، تعریف می شود. با دوستانمان می توانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آن که می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم وسکوت کنیم. با دوستانمان می توانیم درد دل کنیم و مهم تر آن که می شود درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند. از دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و نداشتیم، با خیال راحت بگوییم نداریم. و اگر مدتی بعد تر دوباره پول احتیاج داشتیم و او داشت، دوباره قرض بگیریم. با دوستانمان می توانیم بگوییم: «امشب بیا خونه ما دلم گرفته» و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانه مان بیاید و حوصله نداشتیم بگوییم: «امشب نیا حوصله ندارم». با دوستانمان می توانیم بخندیم، می توانیم گریه کنیم، می توانیم رستوران برویم و غذا بخوریم، می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم، می توانیم شادی کنیم، می توانیم غمگین شویم، می توانیم دعوا کنیم، می توانیم در عروسی خواهر و برادرش لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم عروسی خواهر و برادر خودمان است. و اگر عزیزی از عزیزان دوستانمان مُرد، لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا بدانیم. با دوستانمان می توانیم قدم بزنیم. می توانیم نصف شب زنگ بزنیم  و بگوییم: «پاشو بیا اینجا» و اگر دوستمان پرسید «چی شده؟»، بگوییم: «حرف نزن فقط بیا». و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی آمد، خیالمان راحت باشد که در این دنیا تنها نیستیم. با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم، کاری نکنیم، جایی نرویم و فقط از این که هستند، خوشحال و خوشبخت باشیم.

کاش انقد راحت قضاوت نمیکردین…
کاش انقد راحت تهمت نمیزدین…
فقط شما نمیدونین پاکی و عفت یعنی چی…
به خدایی خدا ما هم میدونیم…
نسل ما، نسل بی بند و باری و کثافت کاری نیست…
به من ایمان بیار پدرم…
به من ایمان بیار مادرم…

گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم،
ببرم بخوابانمش!
لحاف را بکشم رویش!
دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!
حتی برایش لالایی بخوانم،
وسط گریه هایش بگویم:
غصه نخور خودم جان!
درست می شود! درست می شود!
اگر هم نشد به جهنم…
تمام می شود!
بالاخره تمام می شود…

دوباره صدایم کن

نیمکت عاشقی یادت هست؟

کنار هم، نگاه در نگاه و سکوتمان چه گوش نواز بود..

بید مجنون زیر سایه اش امانمان داده بود،

برگهای رنگینش را به نشانه عشقمان بر سرمان می ریخت..

او نیز عاشق بودنمان را به رخ پاییز می کشید،

اما اکنون پاییز.. نبودنت را، جداییمان را به رخ می کشد.

بگو، صدایم کن، بیا تا دوباره ما شویم،

مرحمی بر سوز دلم باش، نگاه کن، پاییز به من می خندد، بیا داغ

جداییمان را به دلش بگذاریم.

بیا کلاغ ها را پر دهیم تا خبر وصلمان را به پرستوها مژده دهند.

دوباره صدایم کن..